งานในที่นี้หมายถึง กิจที่เราควรทำทั้งหลาย ไม่ใช่แค่หน้าที่การงาน แต่หมายรวมถึงภาระหน้าที่ต่างๆที่ต้องรับผิดชอบ เช่น ภาระเรื่องการศึกษา หรือ กิจใดๆพึงต้องรับผิดชอบขณะนั้น
 
งานทั้งหลาย เราคาดหวังว่าจะสำเร็จลุล่วงได้อย่างมีประสิทธิภาพและคุณภาพ
ก็ต่อเมื่อ เราทุ่มเทความรู้ความสามารถลงไปในตัวงานอย่างเต็มที่
 
เริ่มตั้งแต่ เราพึงพอใจในกิจที่ทำอยู่ มีความขยัน พากเพียรเอาการงาน สนใจใฝ่เรียนรู้วิธีทำงานเพื่อความสำเร็จ ตลอดจนไตร่ตรองถึงปัญหาในงาน เพื่อหาทางออกของปัญหา
 
เหล่านี้เป็นภาพรวมความหมายของ "เอาใจใส่ในงาน"
 
แต่โดยปกติ เรามักจะได้รับผลกระทบ(Side Effect)จากการทุ่มเทแรงกายแรงใจให้กับงาน

คือเรื่อง ความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าที่เกิดขึ้น ภาวะตึงเครียดทางร่างกายที่จะเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
เพราะต้องใช้กำลังสมอง ในการคิดพิจารณาควบคู่กับการทำงาน
ใช้พละกำลังทางกาย เป็นตัวขับเคลื่อนทำกิจต่างๆ
อีกเรื่องหนึ่ง คือการทำภารกิจใดย่อมเผชิญกับอุปสรรคและปัญหา
ทำให้เราต้องปวดหัวเพื่อหาทางรับมือกับมัน อยู่เสมอ
 
จะเห็นว่า ผู้คนมักประกอบกิจ การงานด้วยความเหนื่อยยาก เพียงเพื่อให้เป็นปัจจัยดำรงชีพอยู่ได้
ซึ่งจุดนี้คนจำนวนมากหลงไปกับ "การนำงานเข้ามาใส่ในใจ" จนทำให้เกิดความวิตกกังวลใจ 

แทนที่เราจะเหนื่อยกายจากการทำงานอย่างเดียว กลับต้องเหนื่อยใจตามไปด้วย
เหตุเพราะความวิตกกังวลต่ออุปสรรคที่เจอในงาน เป็นตัวกดดันให้คิดว่าเป็นภาระต้องรับผิดชอบมัน
ถ้าเกิดจิตใจทนต่อความกดดันไม่ไหว หรือหาทางแก้ไขปัญหาไม่ได้ล่ะ?
 
ผลกระทบอย่างเบาคือ อาการหงุดหงิด อารมณ์เสีย กลุ้มใจ
อย่างกลาง ถึงขั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับ จนมีปัญหาสุขภาพ เกิดโรคภัยไข้เจ็บ
ขั้นหนัก บางคนเกิดหลงผิด ฆ่าตัวตายเพื่อหนีปัญหาที่แก้ไขไม่ได้
ซ้ำร้ายถึงขั้นบ้าหนัก ไปฆ่าคนในครอบครัวหรือคนรอบข้างให้ตายตามไปด้วย (ทำไปเพื่ออะไรกัน?)
 
นี่คือผลร้ายที่เกิดจาก "เอางานมาใส่ในใจ" ทำให้ใจเราเป็นทุกข์โดยไม่จำเป็น ก่อให้เกิดปัญหาทั้งตัวเราและผู้อื่น
 
โดยสรุป เราทุกข์ใจ เพราะความไม่สบในอารมณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นจากการทำงาน เกิดจากความคาดหวังแล้วไม่เป็นดั่งใจ

 
เพราะเราไม่ได้มองถึงความเป็นจริงของชีวิต ว่า "งานไม่ใช่เรา เราไม่ใช่งาน"
ให้มองแยกกัน เป็นคนละเรื่อง
จริงอยู่งานมีความสำคัญ ที่เราต้องทุ่มแรงกายใจเพื่อให้ผลงานออกมาดี
แต่เมื่อถึงเวลาที่ต้องพัก ก็ไม่สมควรนำเรื่องวุ่นมาสร้างปัญหาในใจอีก
และงานทั้งหลายมันมีไม่จบสิ้น ถึงเราทำงานนี้จบ งานอื่นจะมีเข้ามาอีก
แม้เราจะตาย งานเหล่านั้นก็ตกเป็นภาระของคนอื่นต่อไป ไม่รู้จบ
สิ่งที่เราทำได้ คือ มองให้เข้าใจว่า เหตุใดควรปล่อยวางภาระในใจ เพื่อคลายความกลัดกลุ้ม
 
เมื่อเรามองเห็นว่า งานและเราเป็นคนละเรื่อง ใจจะเป็นอิสระต่องาน
เราสามารถบริหารจัดการภาระทั้งหลายได้มีประสิทธิภาพ ด้วยอารมณ์ที่มั่นคง
เพราะไม่ได้รับผลกระทบจากผลเสียทางอารมณ์ที่เป็นทุกข์
โดยที่ใจ ยังเป็นสุขได้ แม้ต้องเผชิญกับอุปสรรคและปัญหาที่เข้ามาตลอด
ใจที่เป็นอิสระย่อมมองเห็นสิ่งใดเป็นปัญหา และรู้วิธีแก้ไขปัญหานั้นเองโดยอัตโนมัติ
 
เพื่อเราจะได้ปลดปล่อยความทุกข์ใจออกไปบ้าง
บางครั้งถ้าเรายังหาทางแก้ไขปัญหาไม่เจอ ก็หยุดพักเสียบ้าง หายเหนื่อยค่อยไปจัดการกับปัญหาต่อ
บางครั้งถ้าเราแก้ปัญหาด้วยตนเองไม่ได้จริง การขอความช่วยเหลือจากคนอื่น หรือขอคำปรึกษาแนะนำ เป็นสิ่งดี
 
หมั่นเรียนรู้ว่าสิ่งใด มีความหมายต่อชีวิตมากที่สุด ควรจัดสิ่งนั้นไว้เป็นอันดับแรกๆ ที่จะต้องทำ
แล้วให้ความสำคัญกับสิ่งที่จัดไว้เป็นอันดับต้น สิ่งใดสำคัญรองลงมา ค่อยทำทีหลัง
สิ่งใดไม่เป็นสาระ ควรขจัดทิ้งไป
การจัดระบบของความสำคัญในงาน เพื่อให้เราเลือกทำในสิ่งเหมาะสมกับชีวิต ให้เกิดผลสำเร็จต่อตนเอง
 
การดำเนินชีวิตของผู้คน เพื่อทำการใด ปรกติย่อมมีได้และมีเสีย สบแต่โอกาส
การรักษาอารมณ์ทางใจอย่างมั่นคง ไม่หลงระเริงไปกับการได้มา และไม่เป็นทุกข์กับการสูญเสีย
ทำให้เราสามารถอยู่หรือทำสิ่งใด ในโลกใบนี้ ได้อย่างเป็น"สุขแท้จริง"  

"เสียอะไรก็ได้อย่าให้เสียใจ  ถึงเสียอะไรไปขออย่าให้ใจเสีย"

บทความโดย : ไชย ณ พล      ที่มา :  http://ru-polisci.com